Tyranozaury to dinozaury z rodzaju teropoda zamieszkujące tereny dzisiejszej Ameryki Północnej i Azji w okresie Kredy, czyli od 100 do 66 milionów lat temu. Uważano wcześniej, że były one samotnymi łowcami, jednak najnowsze badania sugerują inaczej.
Kanadyjski paleontolog profesor Philip Currie w 1998 roku sformułował tezę, że tyranozaury mogły być stworzeniami stadnymi zdolnymi do tworzenia złożonych strategii łowieckich. Oparta ona została o znalezione 12 szkieletów Albertozaurów w Albertcie w Kanadzie.
Pomysł ten szeroko był szeroko omawiamy, a wielu paleontologów wątpiło w to, że tak gigantycznych rozmiarów drapieżniki miały zdolność do organizowania się w coś bardziej złożonego niż to co możemy zaobserwować u współczesnych krokodyli.
Sceptycy twierdzili, że zjawisko, które zostało odnalezione w Albertcie jest odosobnionym przypadkiem i przedstawia ono niezwykle okoliczności nie odzwierciedlające normalnego zachowania tyranozaurów.
W 2005 roku w Montanie odkryte zostało drugie miejsce masowej śmierci tyranozaurów, co podniosło ponownie prawdopodobieństwo pojawienia się tyranozaurów społecznych. Jednak miejsce to nie było powszechnie akceptowane przez społeczność naukową jako dowód na zachowania społeczne.
„Miejsca, które dają wgląd w możliwe zachowania wymarłych zwierząt, są szczególnie rzadkie i trudne do zinterpretowania” – powiedział profesor Currie.
W najnowszych badaniach paleontolog z Biura Gospodarki Lądowej Alan Titus i jego współpracownicy zbadali niedawno odkryte duże podłoże kostne zawierające co najmniej cztery osobniki z gatunku tyranozaura Teratophoneus curriei.
Miejsce to, zwane Kamieniołomem Tęczy i Jednorożców, znajduje się na północnym obszarze płaskowyżu Kaiparowits w pomniku narodowym Grand Staircase-Escalante w południowym Utah.
Naukowcy odkryli, że wszystkie pozostałości z tego miejsca skamieniały w tym samym środowisku i nie były wynikiem ścierania się skamieniałości wypłukanych z różnych obszarów. Wykorzystali do tego analizy stabilnych izotopów węgla i tlenu oraz stężeń pierwiastków ziem rzadkich w kościach i skałach. Wniosek był następujący: grupa Teratophoneus curriei zginęła razem podczas sezonowej powodzi, która zmyła ich zwłoki do jeziora.
„Tradycyjne techniki wykopaliskowe, uzupełnione analizą pierwiastków ziem rzadkich, stabilnych izotopów i stężeń węgla drzewnego w przekonujący sposób pokazują synchroniczną śmierć w miejscu występowania czterech lub pięciu tyranozaurów w Kamieniołomie Tęczy i Jednorożców” – powiedział profesor Currie.
Grupa ta niewątpliwie zginęła razem, co daje większą ilość dowodów na to, że tyranozaury były zdolne do stworzenia stada. Odkrycie to może być punktem zwrotnym dla ponownego rozważenia tego, jak te najlepsze drapieżniki zachowywały się i polowały na półkuli północnej w okresie kredy.
