Od maleńkich kolibrów po gigantyczne żurawie krzykliwe, mniej więcej połowa z ponad 10 000 gatunków ptaków na świecie migruje. Dłuższe skrzydła i wzmocnione mięśnie latające często pomagają tym ptakom pokonywać ogromne przestrzenie powietrza. Ale badanie prawie wszystkich gatunków ptaków sugeruje, że wielu wędrowców ma inną nieoczekiwaną pomoc w ucieczce: jaśniejsze pióra.
Bycie odrobinę jaśniejszym niż ptaki niemigrujące może pomóc tym lotnikom długodystansowym zachować chłód, gdy ciężko pracują pod gorącym słońcem, aby latać, jak donoszą naukowcy z 6 grudnia w Current Biology.
Wiadomo, że kolor może pomóc ptakom ukryć się przed drapieżnikami, wtapiając się w otoczenie, lub przyciągnąć partnerów, wyróżniając się. Ale kolor ma również subtelniejsze efekty, w tym regulację temperatury poprzez pochłanianie lub odbijanie światła, mówi Kaspar Delhey, ornitolog z Instytutu Ornitologii im. Maxa Plancka w Seewiesen w Niemczech. Na przykład ptasie jaja składane w chłodniejszym klimacie są zwykle ciemniejsze, co może pomóc w utrzymaniu ich ciepła.
Ptaki migrujące doprowadzają swoje ciała do granic fizjologicznych, co powoduje nadmiar ciepła. Niektóre gatunki radzą sobie, wznosząc się w chłodniejsze powietrze w ciągu dnia. „Jeśli przegrzanie jest problemem u ptaków wędrownych, innym sposobem radzenia sobie z tym byłoby wyewoluowanie jaśniejszych kolorów”, które pochłaniają mniej ciepła, mówi Delhey.
Delhey i jego koledzy przeanalizowali ponad 20 000 ilustracji 10 618 gatunków ptaków, oceniając jasność upierzenia dla każdego gatunku i porównując to z odległością, jaką ptaki przelatują. Zespół stwierdził, że średnio lekkość nieznacznie wzrastała wraz z odległością migracji. Ci, którzy migrują na najdłuższe dystanse, byli o około 4 procent lżejsi niż ci, którzy nie migrują, czego nie można wytłumaczyć rozmiarem, klimatem ani typem siedliska dla różnych gatunków.
„To nie jest duża różnica”, mówi Delhey, zauważając, że wielu migrantów jest ciemno ubarwionych, być może z powodów niezwiązanych z lotami. Ale trend był niezwykle spójny.
„Bardzo różne grupy o bardzo różnych biologiach pokazują ten wzór” – mówi Delhey. „To nas zaskoczyło”.
